Nick Bilton, auteur van het boek “I Live in the Future & Here’s How It Works” en journalist voor de New York Times, publiceerde op vrijdag 17 mei het artikel “At Google Conference, Cameras Even in the Bathroom” in de New York Times over de recente Google I/O developers conferentie. Bij zijn artikel plaatste hij een foto die hij zelf tijdens de conferentie had genomen. Op de foto is te zien hoe een vijftal medewerkers van Google, allen drager van een Google Glass-bril, wezenloos voor zich uit staren. Ze zijn de omgeving waarin ze zich bevinden totaal vergeten. Geheel verzonken in de beelden die Google Glass direct op hun netvlies projecteert.

Glassholes

Al vrij snel na de introductie van de uberhippe Google bril werd de eerste nickname voor de dragers van deze bril bedacht: “glassholes”; een combinatie van de woorden “glass” en “assholes”. Het woord kreeg in januari 2013 publieke bekendheid dankzij een artikel op TechCrunch. Twee maanden later werd glassholes zelfs opgenomen in de Urban Dictionary, waar het de volgende betekenis krijgt: “A person who constantly talks to their Google Glass, ignoring the outside world.”

In het artikel “The Rise of the Term ‘Glasshole,’ Explained by Linguists” in het Atlantic Magazine legt schrijfster Rebecca Greenfield de diepere betekenis van het woord glassholes uit. Hiervoor verwijst ze naar het boek “Ascent of the A-Word” van linguist Geoffrey Nunberg. In zijn boek legt hij het idee achter het woord “asshole” als volgt uit, een “asshole” is iemand “who imagines that his role or status gives him privileges that aren’t really his to claim.” Dit gedrag vinden we volgens Greenfield terug bij de dragers van  de Google bril. Glassholes zijn mensen die gebruik maken van gadgets op een niet sociaal geaccepteerde manier. “[Glassholes is] an endearing term used to describe people who do not use the gadgets in socially acceptable ways”

Glassed-out

Vlak na de SXSW 2013 conferentie in Austin schreef een van de aanwezigen op haar Tumblr website dat ze voor het eerst met het woord “glassed-out” in aanraking was gekomen. Het woord beschrijft het gedrag dat een Google Glass-drager vertoont wanneer hij of zij zich concentreert op hetgeen er op het minieme schermpje te zien is. “The weird, half-conscious expression that Google Glass wearers get on their faces when they are concentrating on doing things with the tiny little screen inside their glasses.” Met de mede-bezoekers van het congres had ze zelfs de mogelijkheid besproken of dragers van de bril in de toekomst een “glass-eye” zullen oplopen, net zoals mensen die veelvuldig SMS-en een Blackberry-duim kunnen krijgen. Het is ook niet gek dat ze zich afvraagt wat het apparaat met ons mensen zal doen. Voor de gebruiker van de bril verschuift de technologie naar de achtergrond, maar voor de niet-gebruiker heeft dit juist een tegenovergesteld effect. “How the machinery disappears for the wearer but remains totally visible and intrusive to the rest of us.”

Glass Zombies

Schrijfer Ian Bogost gaat nog een stapje verder. In het artikel “Google Zombie: The Glass Wearers of Tomorrow” voor de Atlantic Magazine beschrijft hij de dragers van deze brillen als “levende doden”. Ze verkeren in een tussen wereld, een schijn werkelijkheid. Hun lichaam is in meatspace, maar hun geest bevindt zich in cyberspace. “As if lifted from the pages of a William Gibson novel, Google Glass becomes a pscyhotropic drug made of bits and metal rather than chemicals and gelatin. A new digital delirium.”

Kijkend naar de foto van Nick Bilton moet ik denken aan de term “email apnea”, die ooit door onderzoekster en consultant Linda Stone in het leven werd geroepen om te beschrijven hoe bij veel mensen de ademhaling stokt wanneer ze hun inbox raadplegen. “A temporary absence or suspension of breathing, or shallow breathing, while doing email.” Een symptoom dat ze later ook veelvuldig tegenkwam bij mensen die gebruik maken van sociale media, zoals Twitter, Facebook etcetera. Op de foto lijkt het alsof de dragers van de Google-bril bevroren zijn in de tijd. Ook zij zijn gestopt met ademhalen. De Google bril heeft het leven als het ware uit hen gezogen. Zombies dus.

We Never Look Up

In de zojuist verschenen (en geupdate) Engelse versie van het trendrapport “De Zwarte Kant van Sociale Media” staan Jaap Bloem en ondergetekende stil bij het angstaanjagende perspectief dat de Tumblr website “We Never Look Up” ons voorhoudt. De website is een collage van beelden die bestaat uit mensen die naar beneden staren op hun mobiele telefoons. Ook zij hebben totaal geen besef van hun omgeving.

De blog is gemaakt door een Finse onderzoeker op het gebied van mobiliteit. De About pagina bevat het volgende statement: “The world has gone mobile. We live in an information society and are connected to information anywhere we go, and whatever we do, 24/7. And that has changed how we as people behave. We never look up anymore.”

Het doel van de website is om bewustzijn te creëeren voor het effect dat sociale media en smartphones heeft op ons leven. In een interview met de krant Metro gaf de maker het volgende commentaar: “I’m not saying it is a negative thing, when done safely. It’s just that we need to be aware of that times change, and behavior as well. But in social context, with friends, etc., it’s kind of rude to finger on your mobile the whole time. My message is not to judge, just to make this behavior concrete.”

Google’s Matrix 

Het is dit gedrag waar ook Sergey Brin, een van de oprichters van Google, zich uitermate aan stoort. Recentelijk gaf hij onverwachts een geimproviseerde keynote op het toneel van  de befaamde TED conferentie. Tijdens zijn speech ging Brin in op het feit dat smartphones en sociale media onze aandacht versplinteren. “Is this the way you’re meant to interact with other people? Is the future of connection just people walking around hunched up, looking down, rubbing a featureless piece of glass? […] It’s kind of emasculating. Is this what you’re meant to do with your body? You want something that will free your eyes?”

Het doel van Brin mag duidelijk zijn. Het creëeren van calm technology die onze aandacht focust in plaats van versplintert. Een digitale bril die ons meester maakt van de technologie in plaats van slaaf. Geen last, maar lust. De vraag is nu echter of Brin met deze bril in zijn opzet is geslaagd of juist het tegenovergestelde heeft bereikt.

In de science-fiction trilogie The Matrix wordt een dystopische toekomst voorgeschoteld waarin de mensheid veranderd is in een krachtbron om de machines van energie te voorzien. Door een brein-interface is de mens 24 uur per dag ingeplugged op het netwerk en leeft ze zodoende in een schijnwerkelijkheid die de machines voor ons in stand houden. De mens is nog net niet hersendood. De praktijk leert nu dat we niet eens een stekker voor ons brein hoeven te ontwikkelen. De digitale bril van Google blijkt al genoeg te zijn. Welkom in de Matrix van Google!