Het voorkomen van misdaden wordt werkelijkheid

De science-fiction-film Minority Report (2002) van regisseur Steven Spielberg, met superster Tom Cruise in de hoofdrol, speelt zich af in het jaar 2054. In de film houdt een speciale Pre-Crime-taskforce zich bezig met arresteren van toekomstige moordenaars voordat ze daadwerkelijk een moord plegen. In de openingsscene van de film is te zien hoe een man zijn vrouw betrapt in bed met haar minnaar. Op het moment dat de bedrogen echtgenoot met een schaar probeert in te steken op zijn echtgenote, wordt hij gevloerd door een aantal agenten van het Pre-Crime departement.

In de film wordt deze misdaad voorkomen door drie helderzienden, die drijvend in een tank gevuld met water, de toekomst kunnen voorspellen. Zodra het drietal een misdaad voorziet rukt de Pre-Crime afdeling er opuit.

Bovenstaand scenario is niet langer een ver-van-mijn-bed-show. In de praktijk is de rol van de helderzienden echter overgenomen door de brute rekenkracht van computers.

Het Santa Cruz experiment

In de Verenigde Staten is in 2011 een experiment gestart in de plaats Santa Cruz. Daar maakt de plaatselijke politie gebruik van een intelligent algoritme dat in staat is om misdaden te voorkomen. De gebruikte software is ontwikkeld door een viertal wetenschappers van het bedrijf PredPol: de wiskundigen George Mohler en Martin Short, de antropoloog Jeff Brantingham en criminoloog George Tita. Het algoritme is gebasseerd op een model dat normaliter de naschokken van een aardbeving voorspelt. De praktijk leert dat een crimineel vaak terugkeert naar de plek waar hij eerder een misdaad heeft gepleegd.

“I always go back [to the same places] because once you been there, you know just about when you been there before and when you can go back. An every time I hit a house, it’s always on the same day [of the week] I done before cause I know there ain’t nobody there.” – Subject nummer 51 uit “Burglars on the Job”

Deze zogenaamde “aftercrimes” volgen een zelfde patroon als de “aftershocks” van een aardbeving. Dit patroon is leidend in het model. Of zoals Mohler het verwoordt: “One event will trigger a sequence of further events. Basically, anytime an event increases the likelihood of more events, these kind of models can be used.”

Al langer maakten diverse politieafdelingen gebruik van software van CompStat om misdaden te voorspellen. Deze computerprogramma’s konden slechts gebruik maken van historische data die op zijn minst een week oud waren. De algoritmes van het bedrijf PredPol zijn echter in staat om naast de historische gegevens ook realtime data mee te nemen in hun analyse, hetgeen de relevantie van hun uitkomsten aanzienlijk doet toenemen. Op basis van locatie, tijd en type misdaad is de software in staat om “prediction boxes” – met een nauwkeurigheid van 500 vierkante meter – op een kaart te plotten.

Het half jaar durende experiment is succesvol te noemen. In de testperiode daalde het aantal misdaden met 25 procent. Sean Malinowski, een politie-kapitein in de Foothill divisie van de Los Angeles Police Department, zegt dat er dankzij de voorspellende algoritmes een omslagpunt is bereikt. Misdaden worden nu daadwerkelijk voorkomen. “We are seeing a tipping point—they are out there preventing the crime. The suspect is showing up in the area where he likes to go. They see black-and-white [police cruisers] talking to citizens—and that’s enough to disrupt the activity” Malinowski verwacht zelfs dat in de nabije toekomst misdaadvoorspellingen net zo normaal zullen zijn als het voorspellen van het weer.

Suicide Prevention Bill

Eind april 2012 werd bij het Britse Parlement een wetsvoorstel ingediend dat het mogelijk moest maken om internetverkeer te monitoren ten einde zelfmoord te voorkomen. De maker van het wetsvoorstel, dr. William McCrea, wil een systeem in de lucht brengen dat aan de ene kant acteert als een filter. Mensen die naar de diverse vormen van zelfmoord op zoek zijn, mogen niet op de bewuste informatie aankomen. Aan de andere kant moeten er alarmbellen gaan rinkelen bij verschillende hulpinstanties, zodra iemand actief op zoek is naar het woord “zelfmoord”, opdat er ingegrepen kan worden en de desbetreffende persoon geholpen kan worden.

Het wetsvoorstel is uiteindelijk afgekeurd door het parlement, maar zo heel gek is het idee nog niet. In rechtszaken wordt steeds vaker teruggevallen op de zoekgeschiedenis die mensen op het web achterlaten. De zoekargumenten dienen als bewijsmateriaal teneinde een verdachte veroordeeld te krijgen. Recentelijk werd de 23-jarige Nicole Okrzesik veroordeeld omdat zij en haar vriend de 19-jarige Juliana Mensch wurgden tot de dood er op volgde. Zoekargumenten als “chemicals to passout a person”, “making people faint”, “ways to kill people in their sleep”, “how to suffocate someone”, “how to poison someone” en onderlinge tekst-berichten wezen Okrzesik en haar vriend als de moordenaars aan. Deze zaak staat niet op zichzelf, meerdere rechtszaken zijn inmiddels bekend waarbij de zoekargumenten als bewijsmateriaal dienden.

Big Brother is Watching

Het is natuurlijk de nate droom voor politieagenten en aanverwante overheidsinstanties om realtime in de firehose van zoekmachines en sociale media websites te kunnen prikken. Andrew Guthrie Ferguson, een assistent-professor in de rechten aan de Universiteit van het District van Columbia, waarschuwt voor de gevaren van al deze nieuwe technologieën: “There are real pressures to expand this nationally and see it succeed. I think it’s an important innovation. But like any innovation, it’s not foolproof, and looking closely at the data is important to ensure it doesn’t harm the civil liberties of the people living in those areas.”

Conclusie

Vraag is dan ook waar ligt de grens ten aanzien van dit soort nieuwe technologieën? Wanneer verandert “voorkomen” in “lastig vallen” en zelfs in “ten onrechte veroordelen”? Zeker is dat we in de toekomst alleen maar meer van dit soort technologieën zullen zien. Het einde is nog lang niet in zicht…