Dit weekend maak ik toch weer een bizarre gebeurtenis mee op Twitter. In de nacht van vrijdag op zaterdag werd Chili getroffen door een zware aardbeving waarbij helaas veel dodelijke slachtoffers vielen. Het epicentrum van de aardbeving lag op een diepte van 35 kilometer onder de zeebodem voor de kust en zette een tsunami in gang. Via Twitter kwamen al vrij snel diverse voorspellingen naar buiten over waar en wanneer de muur van water zou binnenvallen.
Zaterdagmiddag was ik met mijn vrouw in de plaatselijke supermarkt om al vast boodschappen voor de rest van de week te halen. Dit duurde mij uiteraard te lang en ik greep naar mijn iPhone om de tijd te doden. Via Tweetie was ik in staat om een search uit te voeren op de hashtag #tsunami. Dit was een onwerkelijke ervaring. Terwijl ik boodschappen aan het doen was, verkeerden aan de andere kant van de wereld mensen in een staat van paniek. Overal klonken alarmbellen die waarschuwden voor een aanstormende tsunami. Mensen moesten hals over kop hun huis verlaten.
Thuis aangekomen zag ik dat diverse websites in het leven waren geroepen om te voorzien in een continue stroom van informatie. Grote televisiestations zoals CNN hadden overal hun cameraploegen ingezet om live verslag te kunnen doen van het moment dat dat de tsunami zou binnenvallen. Volgens de planning zou Hawaii als eerste geslachtofferd worden.
Via search.twitter.com kon ik wederom via de hashtag #tsunami de verslaggeving in de gaten houden. Zo’n 300 tweets per minuut stroomden binnen. Ook opende ik diverse tabbladen met daarin live streams die uitzicht gaven op verlaten stranden en lege havens in Hawaii. Meer dan 70.000 mensen keken tegelijkertijd naar een live feed van Ustream. En toen pas viel bij mij het kwartje.
We zaten met zijn allen af te tellen tot de eerste grote golf Hawaii zou overspoelen. Overal las ik tweets waarin daadwerkelijk stond nog 5 minuten tot de grote impact. Het was bizar. Bepaalde sites waarop vluchtroutes voor de inwoners van Hawaii stonden, konden niet meer benaderd worden doordat de rest van de wereld deze sites ook bezochten. Op deze wijze brachten we dus mensen in gevaar. Dit was puur ramptoerisme. Alleen hoefde ik niet meer in een auto te stappen om naar een ramp toe te rijden, ik kon mij gewoon verlekkeren aan andermans ellende via het beeldscherm van mijn laptop. Waanzin. Ik werd misselijk van mijzelf.
De tsunami veroorzaakte gelukkig geen grote schade aan het eiland Hawaii. De golf bereikte niet de voorspelde hoogte. Het liep met een sisser af. Op Twitter ontstonden twee groepen. Een groep mensen had dezelfde ervaring als ik.
Er was echter een nog grotere groep mensen die er daadwerkelijk van baalden dat er zich geen ramp had voltrokken.
Wat heb ik hier van geleerd? Tot nu toe vond ik Twitter een geweldige tool die mij real time informatie verschaft. Er zit echter ook een keerzijde aan. De tool kan ook ingezet worden door op sensatie beluste mensen. En deze mensen kunnen daadwerkelijk schade toebrengen doordat sites met vitale informatie niet langer benaderbaar zijn.
Meer en meer mensen maken gebruik van Twitter. Ik denk dat de grote aantallen van mensen een omslagpunt hebben ingezet. Van informatie naar sensatie. Ik vrees dan ook dat als gevolg van deze kentering er bij de eerst volgende ramp doden zullen vallen.
Het doet mij sterk denken aan de film Untraceable waarbij iemand voor het oog van de webcam in een dodelijke val zit. Wanneer een bepaalde kritische grens wordt bereikt van het aantal mensen dat online naar de beelden van de webcam kijkt, dan zal de val zich sluiten. Hetgeen uiteraard gebeurt.
Twitter is een bijzonder machtig medium. Door real time informatie te verstrekken kan de tool in staat zijn om levens te redden. In de handen van de verkeerde mensen – al dan niet bewust – kan het echter ook totaal verkeerd ingezet worden. Oppassen dus.
Goede vergelijking met een overigens goede film!
Ik heb gisteren bewust niet jouw searches uitgevoerd om dezelfde reden als dat ik me ook erger aan ‘kijkfiles’ ( die altijd langer zijn dan de files achter het ongeluk )
Hoi Sander,
Scherp stuk! Ik vraag me echter af wat je nu precies veroordeeld. Enerzijds zeg je dat door de massale toestroom van ‘oneigenlijke’ bezoekers op sites waarop o.a. vluchtroutes worden gecommuniceerd, niet meer bereikbaar waren voor de inwoners van Hawaii. Dit kwalificeer je al ramptoeriseme.
Aan de andere kant lijk je de oprechtheid van het medeleven dat mensen op Twitter uiten, in twijfel te trekken. Waarbij ik me voor dit laatste niet aan de indruk kan onttrekken dat jij hierin ook wel degelijk je aandeel had. Na jouw tweet over ramptoerisme volgden nog een boel tweets in de trent van ‘het water trekt zich terug…’
Is het wellicht het aftellen waar je moeite mee hebt?
Ik ben zelf niet overtuigd van het feit dat dit met name voortkwam uit ramptoerisme, maar dat dit door inzet van nieuwe media, de uiting is van het medeleven over de hele wereld. Ik kan me de parallel die je suggereert naar mensen die zich naar een plaats des onheils begeven zonder van toegevoegde waarde te zijn maar louter de sensatie opzoeken, goed voorstellen. Toch denk ik dat vele ‘internetters’ oprecht geïnteresseerd waren in wat daar aan de hand was en hun adem inhielden op het moment dat het zou gebeuren. Iedereen weet na kerst 2004 dat de gevolgen desastreus kunnen zijn en na Haiti (en Chilli) een nieuwe ramp zou kunnen veroorzaken van onwaarschijnlijke omvang.
In mijn optiek was er voornamelijk sprake van oprecht medeleven. Mensen die van harte hoopten dat de gevolgen van de tsunami beperkt zouden blijven. Toen later bleek dat de tsunami in haar omvang zo goed als niets voorstelde, merkte je de opluchting en iedereen uit dit op een eigen manier. Zoals je wellicht zag maakte ik ook een grapje over de tsunami door deze situatie te associëren met de weeralarmfails van het KNMI. Nogmaals, niet meer dan een flauw grapje.
Er is een verschil tussen mensen die online volgen wat de situatie ter plekken is of mensen die er met hun neus bovenop willen staan om de sensatie te voelen. Een tijd terug moesten we wachten wat de persbureaus de wereld in stuurden zodat we dit op de bekende nieuwssites konden volgen. Iedereen was aan deze sites gekluisterd. Met de huidige technologie is er de mogelijkheid om nieuws sneller te verspreiden en te volgen. Hiervan maakt men dan ook gebruik. Twitter is niet voor niets op dit moment het snelste nieuwsmedium van dit moment.
Kijkersfiles? Krijgen we dan niet de discussie wat het juiste moment is om bepaald nieuws tot je te nemen? Of bedoel je iets anders?
@Andy. Inderdaad ik deed er zelf ook aan mee. Totdat ik er bij stil stond wat ik aan het doen was.
Waar ik mij het meest aan stoorde waren drie dingen:
1. dat hulpverlenende sites plat werden gelegd door sensatiezoekers
2. dat mensen aan het aftellen waren
2. dat mensen communiceerden dat ze er van baalden dat er niks gebeurd was
We zitten met zijn allen niet naar een slechte film te kijken. Maar naar iets wat daadwerkelijk gebeurt. Waarbij slachtoffers kunnen vallen.
Anyways, het heeft mij duidelijk gemaakt dat de scheidslijn tussen sociale en a-sociale media heel dun is.
Pingback: » De schaduwzijde van de Realtime Maatschappij