“Ik wil je vriendin niet meer zijn”. Een grote droefheid overviel mij toen mijn vriendinnetje uit de kleuterklas dit nieuws mededeelde. Het was de eerste keer dat mijn hart gebroken werd. Compleet aan diggelen geslagen. Helaas bleef het niet bij deze ene keer. Kalverliefdes, vakantieliefdes en grote liefdes. Meerdere malen in mijn leven werd ik alleen achtergelaten. Snik.
Bij mijn laatste liefdes ging er nog een langdurig gesprek aan voor de relatie definitief verbroken werd. Tegenwoordig is het verbreken van een relatie geregeld met een simpele druk op de knop. Unfollow. En tot nooit meer ziens dan.
In de Verenigde Staten heeft de New Oxford American Dictionary “unfriend” tot woord van het jaar verkozen. Woorden als “hashtag” en “sexting” (het versturen van seksueel getinte smsjes) hebben de eerste plek net niet gehaald. Scheiden is populairder.
In Nederland hebben de leden van het genootschap van Onze Taal “twitteren” gekozen tot woord van het jaar 2009. Geen slechts score voor een communicatietool die door minder dan 1 procent van de Nederlandse bevolking wordt gebruikt (volgens het rapport van Sysomos uit juni 2009 bij een bevolking van circa 16,5 miljoen inwoners). Ook in Nederland wordt schijnbaar steeds meer waarde gehecht aan korte contactmomenten.
Op Internet bestaan een nieuw soort relaties. De magische grens van Dunbar, dat een mens maximaal 150 echte vrienden kan behappen wordt op sociale netwerken ruimschoots overtroffen. Meer dan 1000 connecties of followers zijn hoogst normaal. Virtuele vluggertjes noem ik dat. Dankzij tools als Twitter is het zelfs mogelijk om iemand eenzijdig te volgen. Zonder dat de ander het hoeft te weten kun je een relatie met hem of haar aangaan. Via het volgen van de statusberichten kun je je een beeld vormen van een ander. Staat deze persoon je even niet meer aan, dikke doei dan. Je merkt het niet eens wanneer een relatie de nek wordt omgedraaid.
Pure emoties bestaan niet op Internet. Het grote lijden behoort toe aan het tijdperk van de romantiek. Internet is koud en kil. Een relatie van vlees en bloed verhoudt zich niet tot een relatie van enen en nullen. Hoogstwaarschijnlijk ook een van de doodsteken van de virtuele vrijplaats Second Life. Knullige sex met een hoekerige avatar is het toch net niet. In het echte leven komt wel wat meer bij een relatie om de hoek kijken. Tijd om mijn dochters een knuffel te geven.
Voor diegenen die toch nog een virtuele relatie met mij willen aangaan, dat kan hier.
Lees ook mijn eerdere columns voor de Metro:
Mijn web verslonst
Ben jij waardevol?
Online doktertje spelen
Albert Verlinde digitaal ontzield
Virtuele relaties zijn een mooi iets. Soms heel vluchtig en nietszeggend. En dan is unfrienden uiteindelijk wel het woord dat in de picture komt.
Maar soms groeit die verzameling bitjes ook tot een ware vlinder die zijn weg vind naar de wereld buiten het scherm.
Je zou er bijna poetisch van worden. Bestaat dat al? Twitter-poezie?
Zie je wel weer op twitter.
Pingback: » Column Metro: Een droomvakantie